بررسی فراوانی و مقاومت دارویی استرپتوکوک پنومونیه مقاوم به درمان در بیماران مبتلا به اوتیت

سابقه و هدف: عفونت حاد گوش میانی یکی از عفونت های شایع دوران کودکی است. 80% از کودکان تا سن سه سالگی حداقل یک بار به این عفونت مبتلا می شوند. این تحقیق به منظور بررسی شیوع استرپتوکوک پنومونیه و الگوی مقاومتی آنتی بیوتیکی پنوموکوک در بیماران مبتلا به اوتیت به روش توصیفی مقطعی انجام شد. مواد و روش ها: در این مطالعه 60 نمونه از عفونت گوش میانی توسط پزشک متخصص جمع آوری شد. میزان حساسیت استرپتوکوک پنومونیه نسبت به آنتی بیوتیک های آموکسی سیلین کلاولانیک اسید، اریترومایسین، ونکومایسین، تتراسایکلین، ریفامپین، سیپروفلوکساسین، سفکسیم، کلرامفنیکل و کوتریماکسازول مورد بررسی قرار گرفت. شناسایی و تایید ایزوله ها با استفاده از کشت و pcr انجام شد. یافته ها: از 60 نمونه به دست آمده 33 مورد (55%) مربوط به آقایان و 27 مورد (45%) مربوط به خانم ها بود. دامنه سنی بیماران 2 تا 26 سال بودند. از 60 ایزوله مورد بررسی 8 عدد (13%) استرپتوکوک پنومونیه جداسازی گردید. میزان مقاومت پنوموکو های جدا شده در این مطالعه نسبت به اریترومایسین 67%، ونکومایسین 22%، تتراسایکلین 56%، سیپروفلوکساسین 56%، کلرامفنیکل 56%، ریفامپین 4/44% و سفکسیم 100%، کوتریماکسازول 8/77%، آموکسی سیلین کلاولانیک اسید22% گزارش شد. نتیجه گیری: استرپتوکوک پنومونیه از عوامل مهم اوتیت می باشد. در مطالعه ما میزان مقاومت به اکثر آنتی بیوتیک ها بالا بوده است به طوری که بیش ترین مقاومت مربوط به سفکسیم و کوتریماکسازول و کم ترین مقاومت مربوط به آموکسی سیلین کلاولانیک اسید بوده است. با توجه به افزایش ظهور سویه های مقاوم استرپتوکوک پنومونیه نسبت به درمان آنتی بیوتیکی رایج لازم است مطالعات جامع تری نسبت به الگوی مقاومت آنتی بیوتیکی صورت گرفته و عامل ضد میکروبی مناسب جهت درمان اتخاذ گردد